واژه

در زمانه‌ای که طوفان شبکه‌های اجتماعی موبایلی، حتا حیات شبکه‌های اجتماعی را نیز تهدید می‌کند، نوشتن در رسانه‌ی متروکی چون «وبلاگ»، نوعی دیوانگی می‌طلبد؛ ولی ای‌بسا بتوان مرتکب دیوانگی شد ـــ چه باک؟

در این‌جا بیش‌تر برای خودم می‌نویسم، و چندان به‌دنبال جذب خواننده نیستم (اگر خوانده‌شدم چه بهتر!)؛ می‌کوشم اولاً به‌حریم «واژه» احترام بگذارم و، ثانیاً، حرمت عزیزی که وقتش را به‌خواندن خُزَعبَلاتی که این‌جا ردیف می‌کنم اختصاص می‌دهد، حفظ کنم. برای نوشتنم محدودیت چندانی قائل نیستم؛ ممکن است کوتاه یا بلند بنویسم و، البته، به‌پِی‌رَوی از عادت پُرحرفی‌ام، احتمالاً نخواهم‌توانست مفصل ننویسم و، از این رو، مراعات این را نخواهم‌کرد که وِب اقتضای نوشته‌ی بلند را ندارد، و اکنون زمانه‌ی «جیک‌جیک» و «تصویر» است، و چه و چه.

پیش‌تر، مدت‌ها، با نام‌هایی جُز نام خودم می‌نوشتم؛ اینک تصمیم گرفته‌ام با نام خودم چراغ یک خانه‌ی تازه را روشن کنم: با پذیرش همه‌ی محدودیت‌هایی که نوشتن با نام واقعی ممکن است در مسیر آدمی‌زاد پدید آورَد. نام‌های غیرواقعی، اگرچه پس از مدتی واقعیتی فراتر از واقعیت شخصیت خودت ایجاد می‌کنند، به‌سادگی از دست می‌روند؛ اگرچه آزادی دل‌چسبی فراهم می‌آورند ـــ نوشتن روی دیوار این رسانه‌ی متروک، برای ماندن است؛ پس بهتر است که خودم باشم، با نام خودم.

درباره‌ی موضوعات گوناگونی خواهم‌نوشت؛ اگر خدا بخواهد.